Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Een gemeenschap van gelovigen, kan wil ze Kerk genoemd worden en het echt zijn, haar leiding niet afleiden van organisatorische criteria zoals deze gelden in verenigingen of politiek. Iedere particuliere kerk heeft haar leiding te danken aan Christus; fundamenteel is Hij het die aan zijn Kerk het apostolische ambt heeft toevertrouwd. Geen enkele gemeenschap kan dus aan zichzelf de leiding verlenen Vgl. Congregatie voor de Geloofsleer, Aan de Bisschoppen van de Katholieke Kerk over bepaalde vragen betreffende de bediening van de Eucharistie, Sacerdotium ministeriale (6 aug 1983), 9. III, 2 of deze zelf vaststellen door een soort afvaarding. De uitoefening van het munus docendi et regendi vereist, in feite, de canonieke of juridische aanwijzingen van de kant van de hiërarchische overheid. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Overig document, Verklarende nota bij nr. 22 Uit de Akten van het Tweede Vaticaans Oecumenisch Concilie, Nota explicativa praevia - Ex Actis Ss. Oecumenici Concilii Vaticani II (16 nov 1964), 5

Het ambtelijk priesterschap is dus noodzakelijk voor het bestaan zelf van de gemeenschap als de kerk: ”Men moet dus niet denken dat het gewijde priesterschap volgt op de kerkgemeenschap, alsof deze gemeenschap gezien kan worden als reeds gevormd zonder het priesterschap". H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Ik zal u herders geven - N.a.v. de Bisschoppensynode over de priesteropleidingen, Pastores Dabo Vobis (25 mrt 1992), 16 Wanneer in de gemeenschap de priester afwezig is, is zij in feite beroofd van de uitoefening en de sacramentele functies van Christus Hoofd en Herder, die wezenlijk zijn voor het leven zelf van de kerkelijke gemeenschap.

Het ambtelijk priesterschap is derhalve absoluut onvervangbaar. Daaruit volgt onmiddellijk de noodzaak van een ijverige, goed geordende en aanhoudende roepingen-pastoraal om aan de kerk de nodige gewijde ambtsdragers te geven, evenals de noodzaak om een passende vorming te verzekeren voor al degenen die zich in de seminaries voorbereiden op het priesterschap. Elke andere oplossing om het probleem van het tekort aan gewijde bedienaars het hoofd te bieden kan alleen tot precaire gevolgen leiden.

”Het bevorderen van de roepingen tot het priesterschap is een taak van de gehele christengemeenschap, die dit allereerst moet bewerken door een volkomen christelijk leven.” 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de priesteropleiding, Optatam Totius Ecclesiae (28 okt 1965), 2

Alle gelovigen zijn medeverantwoordelijk voor de bevordering van een positieve respons op de priesterroeping; ze moeten die moedigen door een steeds trouwere navolging van Jezus Christus, door de onverschilligheid van de omgeving te overwinnen, vooral in samenlevingen die sterk getekend zijn door het materialisme.