H. Paus Johannes Paulus II - 25 januari 1988
En toen zich in de loop van de eeuwen herhaaldelijk stormachtige gebeurtenissen voordeden die deze identiteit diep schokten, werden juist het doopsel en de christelijke cultuur, die ontleend was aan de universele kerk en zich ontwikkeld had op basis van de eigen geestelijke rijkdommen, de krachten die beslisten over haar overleving. Wladimir ontving het doopsel en stelde zich daarmee samen met zijn volk opent voor de heilskracht van Christus, overeenkomstig de woorden van Petrus in de Handelingen van de Apostelen: ‘In niemand anders ligt dan ook de redding en geen andere Naam onder de hemel is aan de mensen gegeven, waarin wij gered moeten worden’ (Hand. 4, 12). Toen hij deze Naam, die ‘boven alle namen is’, aannam en de missionarissen van de kerk uitnodigde om deze Naam in het hart van de Slaven van Roes’ van Kiev te schrijven, opdat ‘iedere tong zou belijden tot eer van God, de Vader: Jezus Christus is de Heer’ (Fil. 2, 9.11), zag hij daarin ook een beslissend element voor de burgerlijke en menselijke vooruitgang, welke zo belangrijk is voor het bestaan en de ontwikkeling van iedere natie en staat. Daarom sloot hij zich aan bij het besluit van zijn grootmoeder, Sint-Olga, en gaf hij een definitieve en blijvende vorm aan het werk.
Het doopsel van Wladimir de Grote en van het aan hem onderworpen land was van groot gewicht voor heel geestelijke ontwikkeling van dat deel van Europa en van de kerk, alsook voor geheel de Byzantijns-Slavische cultuur en beschaving.
De aanvaarding van het evangelie beperkte zich niet tot de invoering van een nieuw en kostbaar element in de structuur van die bepaalde cultuur; zij was veeleer het uitzaaien van een zaad dat bestemd was om te ontkiemen en zich te ontwikkelen in de aarde waarin het was uitgestrooid, teneinde deze aarde om te vormen in de mate van zijn eigen ontwikkeling en haar geschikt te maken om nieuwe vruchten voort te brengen. Dat is de dynamiek van het Rijk der hemelen. Dit ‘gelijkt op een monsterzaadje, dat iemand op zijn akker zaaide. Weliswaar is dit het allerkleinste zaadje, maar wanneer het is opgeschoten, is het groter dan de andere tuingewassen; het wordt een boom, zodat de vogels in zijn takken komen nestelen’ (Mt. 13, 31-32).
Het geestelijk erfgoed van de Byzantijnse kerk, dat door middel van de Slavische taal die liturgische taal was geworden, ingevoerd werd in Roes’ van Kiev, werd op deze wijze langzamerhand verrijkt op de grond van het plaatselijke culturele erfgoed en dank zij de contacten met de aangrenzende christelijke landen, en paste zich geleidelijk aan aan de behoeften en de mentaliteit van de volken die in het grootvorstendom woonden.
