De term "de facto verbintenis" dekt een geheel van heterogene verscheidenheid aan menselijke feiten, die als overeenkomst hebben het samenwonen (van een seksuele aard) zonder huwelijk. De facto verbintenissen worden nauwkeurig gepreciseerd door het feit dat zij het huwelijk negeren, naar later uitstellen of zelfs weigeren. Dit heeft ernstige gevolgen.

In het huwelijk aanvaardt men publiekelijk, door middel van het verbond van echtelijke liefde, alle verantwoordelijkheden die voortkomen uit de aldus vastgelegde verbintenis. Deze publiekelijk genomen verantwoordelijkheden resulteren in een goed (welzijn) niet alleen voor de echtgenoten en hun kinderen in hun affectieve opvoeding en hun vorming, maar ook voor de andere familieleden. Het gezin gebaseerd op het huwelijk is ook een fundamenteel en kostbaar goed voor de gehele maatschappij, waarvan de fundamenten stevig zijn verankerd in de waarden die worden geconcretiseerd in de familiale relaties, waarvan de stabiliteit wordt gegarandeerd door het huwelijk. Het goed dat voortspruit uit het huwelijk is ook essentieel voor de Kerk, die in het gezin erkent: "De Huiskerk" 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 11 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het lekenapostolaat, Apostolicam Actuositatem (18 nov 1965), 11 . Dit alles komt in gevaar door het afstand doen van het instituut van het huwelijk, wat impliciet het geval is in de facto verbintenissen.

Het zou kunnen dat men seksualiteit wenst of dat men hem anders gebruikt dan door God is gegrift in de natuur van de mensen en in de specifieke menselijke doelgerichtheid van zijn daden. De intermenselijke taal van de liefde is op deze wijze ontstaan en de authentieke dialoog van het leven die gewenst is door de Schepper en Verlosser van de mensheid wordt ernstig in gevaar gebracht door een objectieve wanorde. Daar de leer van de Katholieke Kerk wel bekend is in de publieke opinie, is het hier niet nodig daar op in te gaan Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 2331. Over het Zesde Gebod Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 2514. Over het Negende Gebod Vgl. Pauselijke Raad voor het Gezin, Richtlijnen voor de opvoeding in gezinsverband, De ware betekenis van de menselijke seksualiteit (8 dec 1995) De sociale omvang van dit probleem vraagt echter een aanvullende overweging om aan te tonen, in het bijzonder voor diegenen die openbare verantwoordelijkheden dragen, dat het niet wenselijk is om deze situaties te scheppen die niet in het belang van het publiek zijn. Onder het voorwendsel om op het sociaal en juridische niveau aan het samenleven een reglementair kader te verschaffen, probeert men in feite institutionele erkenning van de facto verbintenissen te verkrijgen. Men schept aldus instituten, die door rechten en plichten wettig gesanctioneerd zijn ten nadele van het gezin dat gebaseerd is op het huwelijk. De facto verbintenissen worden zo op hetzelfde juridische niveau geplaatst als het huwelijk. Men kwalificeert publiekelijk een "goedkeuring" aan zulk een samenwonen door het te verheffen tot een zelfde rang als het huwelijk of door het zelfs eraan gelijk te stellen ten nadele van de waarheid en gerechtigheid. Op deze wijze draagt men sterk bij aan het verval van dit natuurlijke instituut van het huwelijk, dat beslist vitaal, fundamenteel en noodzakelijk is voor het totale sociale systeem.