Gedurende de Paastijd – of in andere perioden van het jaar – heeft de jaarlijkse zegening plaats van de gezinnen, die thuis bezocht worden. Dit gebruik, dat door de gelovigen intens wordt beleefd, wordt aanbevolen aan de herderlijke zorg van pastoors en hun medewerkers en is een kostbare gelegenheid om in de christelijke gezinnen de herinnering te laten weerklinken aan de voortdurende zegenende tegenwoordigheid van God. Het is een uitnodiging om in overeenstemming met het evangelie te leven, een aansporing voor ouders en kinderen om het mysterie te behoeden en te bevorderen dat zij ’huiskerk’ zijn.

Recentelijk heeft zich in verschillende streken een oefening van godsvrucht verbreid, Via Lucis (lichtweg) geheten. Terwijl de gelovigen een weg afleggen op de wijze van wat bij de kruisweg gebeurt, overwegen zij de verschillende verschijningen waarbij Jezus – vanaf zijn verrijzenis tot zijn hemelvaart met het oog op de parousie – zijn heerlijkheid toonde aan de leerlingen in afwachting van de beloofde Geest. Vgl. Joh. 14, 26 Vgl. Joh. 16, 13-15 Vgl. Lc. 24, 49 Daarbij sterkte Hij hun geloof, voltooide Hij de leer over het Rijk en bepaalde Hij uiteindelijk de sacramentele en hiërarchische structuur van de Kerk.

Door middel van de oefening van godsvrucht van de lichtweg (Via lucis) herdenken de gelovigen de centrale gebeurtenis van het geloof – de verrijzenis van Christus – en hun plaats als leerlingen die in het doopsel, het sacrament van Pasen, van de duisternis der zonde zijn overgegaan naar het licht van genade. Vgl. Kol. 1, 13 Vgl. Ef. 5, 8

Gedurende eeuwen heeft de kruisweg de deelname door de gelovigen aan het eerste moment van het Paasgebeuren – het lijden – tot stand gebracht en ertoe bijgedragen de inhoud ervan in het bewustzijn van het volk te prenten. Evenzo kan de lichtweg (Via lucis op doeltreffende wijze bij de gelovigen een fundamenteel begrip tot stand brengen van het tweede moment van het Pasen van de Heer, de verrijzenis, mits men zich bij het houden hiervan trouw houdt aan de evangelietekst.

De lichtweg (Via lucis) immers van het vaststellen van de werkelijkheid van het lijden, dat in Gods heilsplan niet het einddoel van het leven is, tot de hoop om het ware doel van de mens te bereiken: de bevrijding, de vreugde en de vrede, die de wezenlijke waarden van Pasen zijn.

In een maatschappij die met haar uitingen van angst en vernietiging dikwijls het stempel draagt van de ’cultuur van de dood’, is de lichtweg (Via lucis) tenslotte een stimulans om een ’cultuur van het leven’ in te voeren, dat wil zeggen een cultuur die openstaat voor de verwachtingen van de hoop en de zekerheid van het geloof.

In verband met het Paasoctaaf heeft zich recentelijk ten gevolge van de boodschappen van de op 30 april 2000 heilig verklaarde religieuze Faustina Kowalska steeds meer een bijzondere devotie verbreid voor de goddelijke barmhartigheid. Deze wordt rijkelijk geschonken door de gestorven en verrezen Christus, bron van de Geest die de zonde vergeeft en de vreugde herstelt, omdat men gered is. Aangezien de liturgie van de ’tweede zondag na Pasen of de zondag van de goddelijke barmhartigheid’ - zoals hij nu genoemd wordt – Vgl. Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten, Decreet over de aflaten verbonden aan de devotie met betrekking tot de Goddelijke Barmhartigheid, Misericors et miserator (5 mei 2000) de natuurlijke bedding vormt waarin het ontvangen van de barmhartigheid van de Verlosser van de mens tot uitdrukking moet komen, dient men de gelovigen op te voeden tot begrip van een dergelijke devotie in het licht van de liturgievieringen op deze dagen van Pasen. Immers, ’de Christus van Pasen is de definitieve incarnatie van de barmhartigheid, het levend teken ervan: historisch verlossend en tegelijkertijd eschatologisch. In dezelfde geest legt de liturgie van de Paastijd ons de woorden van de psalm in de mond: ‘Uw barmhartigheid, Heer, wil ik eeuwig bezingen’ (Ps. 89, 2)’.H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Over de Goddelijke Barmhartigheid, Dives in Misericordia (30 nov 1980), 8

De Schrift getuigt dat in de negen dagen tussen Hemelvaart en Pinksteren de apostelen ’eensgezind bleven volharden in het gebed samen met de vrouwen, met Maria, de moeder van Jezus, en met zijn broeders’ (Hand. 1, 14), wachtend totdat zij ’uit den hoge met kracht toegerust’ (Lc. 24, 49) werden. Uit het biddend overwegen van deze heilsgebeurtenis is de Pinksternoveen ontstaan als een onder het Christenvolk zeer verbreide oefening van godsvrucht. In feite is in het missaal en het getijdengebed, vooral in de vespers, een dergelijke ’noveen’ reeds aanwezig: bijbel – en gebedsteksten verwijzen op verschillende wijze naar het verwachten van de Vertrooster. Daarom dient men, wanneer dat mogelijk is, de Pinksternoveen te laten bestaan in een plechtige vesperviering. Waar deze oplossing niet te verwezenlijken is, dient men ervoor te zorgen dat de Pinksternoveen de liturgische thema’s weerspiegelt van de dagen die lopen van Hemelvaart tot de vigilie van Pinksteren.

Op sommige plaatsen wordt in deze dagen de gebedsweek voor de eenheid van de Christenen gevierd. Vgl. Pauselijke Raad ter bevordering vd Eenheid vd Christenen, Richtlijnen voor de toepassing van de beginselen en normen inzake de oecumenische beweging, Oecumenisch Directorium (25 mrt 1993), 110