Het woord van God, dat in de Heilige Schrift bewaard, door het leergezag van de Kerk bewaakt en in de liturgie gevierd wordt, is het bevoorrechte en onvervangbare instrument van de werkzaamheid van de Geest in het cultische leven van de gelovigen.

Omdat de Kerk bij het luisteren naar het Woord van God gesticht wordt en groeit, moet het Christenvolk vertrouwd raken met de Heilige Schrift en haar geest in zich opnemen Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Goddelijke openbaring, Dei Verbum (18 nov 1965), 25 om in geëigende en met de geloofslevens overeenkomende vormen het gevoel van godsvrucht en devotie te vertalen dat voortkomt uit het contact met God, die redt, doet herleven en heiligt. In het bijbels woord zal de volksvroomheid een onuitputtelijke bron van inspiratie vinden, weergaloze voorbeelden van gebed en vruchtbare suggesties. Bovendien zal de voortdurende verwijzing naar de Heilige Schrift een aanwijzing en criterium vormen om de uitbundigheid te matigen waarmee het religieuze gevoel van het volk zich niet zelden manifesteert en waarbij het dubbelzinnige en soms niet concreet uitingen mogelijk maakt.

‘Maar het lezen van de Heilige Schrift moet samengaan met gebed om een gesprek te doen ontstaan tussen God en de mens’ Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Goddelijke openbaring, Dei Verbum (18 nov 1965), 25; daarom is het zeer aan te bevelen dat de verschillende vormen waarin de volksvroomheid zich uitdrukt, gewoonlijk voorzien in de aanwezigheid van zinvol gekozen en op de juiste wijze becommentarieerde Bijbelteksten.

Voor dit doel zal het model nuttig zijn dat door de liturgievieringen aangeboden wordt: zij voorzien in de aanwezigheid van de Heilige Schrift, die op verschillende manieren voor de diverse types van viering voorgehouden wordt, omdat zij een onderdeel ervan is. Aangezien men echter de uitingen van volksvroomheid een gewettigde afwisseling in vormgeving en opbouw toekent, is het zeker niet noodzakelijk dat daarin de rangschikking van de Bijbelse perikopen in alles een getrouwde weergave is van de rituele structuren waarmee de liturgie Gods woord verkondigt.

Het liturgisch model zal in elk geval voor de volksvroomheid een soort bescherming bieden van een juist scala aan waarden, waarbij op de eerste plaats een houding komt van luisteren naar God die spreekt. Het zal de harmonie leren ontdekken tussen het Oude en het Nieuwe Testament en het een in het licht van het ander leren verklaren. Het zal door eeuwenouder ervaring beproefde oplossingen aanreiken om op concrete wijze de Bijbelse boodschap te actualiseren en het zal een goed criterium verschaffen om de authenticiteit van het gebed te beoordelen.

Bij de keuze van de teksten is het wenselijk dat men gebruik maakt van korte, gemakkelijk te onthouden en indringende teksten die gemakkelijk te begrijpen zijn, ook al zijn ze moeilijk te realiseren. Overigens bevorderen enkele oefeningen van godsvrucht, zoals de kruisweg en de rozenkrans, de kennis van de Schrift: wanneer ze direct in verband gebracht worden met gebaren en van buiten geleerde gebeden, zijn de episodes in het Evangelie over het leven van Jezus gemakkelijker in de herinnering vast te houden.