Als plaats van verkondiging van het Woord, van uitnodiging tot bekering, voorspraak, intens liturgisch leven, beoefening van de liefde is een heiligdom een ’geestelijk goed’ dat in zekere mate en volgens de aanwijzigingen van het Oecumenisch DirectoriumH. Paus Johannes Paulus II, Boodschap, Veertigdagentijd 2002, Voor niets hebben jullie gekregen, voor niets moet je geven (4 okt 2001) gedeeld kan worden met de broeders en de zusters die niet in volledige gemeenschap met de katholieke Kerk leven.

In dit licht moet een heiligdom een plaats zijn oecumenisch inzet, die gevoelig is voor het ernstige en dringende probleem van de eenheid van allen die geloven in Christus, de ene Heer en Verlosser.

Daarom dient de rector van een heiligdom de bedevaartgangers te helpen zich bewust te worden van de ’geestelijke oecumenische beweging’, waarover het Conciliedecreet 2e Vaticaans Concilie - Decreet
Unitatis Redintegratio
Over de oecumene
(21 november 1964) 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de oecumene, Unitatis Redintegratio (21 nov 1964), 8 en het Pauselijke Raad ter bevordering vd Eenheid vd Christenen
Oecumenisch Directorium
Richtlijnen voor de toepassing van de beginselen en normen inzake de oecumenische beweging (25 maart 1993) Pauselijke Raad ter bevordering vd Eenheid vd Christenen, Richtlijnen voor de toepassing van de beginselen en normen inzake de oecumenische beweging, Oecumenisch Directorium (25 mrt 1993), 25 spreken en volgens welke de Christenen altijd het doel voor Eucharistie en van het dagelijks leven. Pauselijke Raad ter bevordering vd Eenheid vd Christenen, Richtlijnen voor de toepassing van de beginselen en normen inzake de oecumenische beweging, Oecumenisch Directorium (25 mrt 1993), 27 Daarom zou in een heiligdom het gebed tot dat doel geïntensiveerd moeten worden in sommige bijzondere perioden, zoals de gebedsweek voor de eenheid van de Christenen en op de dag tussen Hemelvaart en Pinksteren, wanneer men de gemeenscha van Jeruzalem herdenkt die verenigd is in en wacht op de komst van de Heilige Geest, die haar zal versterken in de eenheid en haar universele zending. Pauselijke Raad ter bevordering vd Eenheid vd Christenen, Richtlijnen voor de toepassing van de beginselen en normen inzake de oecumenische beweging, Oecumenisch Directorium (25 mrt 1993), 110

Bovendien dient de rector van een heiligdom, telkens als de gelegenheid zich voordoet, ontmoetingen van gebed te bevorderen tussen de Christenen van de verschillende belijdenissen. Bij dergelijke ontmoetingen, die zorgvuldig en in samenwerking voorbereid zijn, zal het Woord van God de eerste plaats moeten innemen en zullen de uitingen en gebed die eigen zijn aan de verschillende christelijke confessies, tot hun recht moeten komen.

Overeenkomstig de omstandigheden zal het soms nuttig zijn bij uitzondering de aandacht ook uit te breiden tot de leden van andere godsdiensten: er zijn immers heiligdommen die bezocht worden door niet-Christenen die erheen komen, aangetrokken door de waarden die eigen zijn aan het Christendom. Alle handelingen van eredienst die plaatsvinden in een heiligdom, moeten duidelijk overeenkomen met de katholieke identiteit zonder ooit te verbergen wat hoort tot het geloof van de Kerk.

Een Oecumenische inzet krijgt bijzondere aspecten, wanneer het een heiligdom betreft dat aan de heilige Maagd gewijd is. Op bovennatuurlijk vlak vervult immers de heilige Maria, die de Heiland van alle volken ter wereld heeft gebracht en zij eerste en volmaakte leerlinge is geweest, een zending van eendracht en eenheid ten opzichte van de leerlingen van haar Zoon. Daarom groet de katholieke Kerk haar als Mater unitatis. Cf. Collectio missarum de beata Maria Virgine, Form. 38: “Sancta Maria, mater unitatis” Op historisch vlak is daarentegen de figuur van Maria op grond van de verschillende interpretaties van haar rol in de heilsgeschiedenis dikwijls een reden geweest van onenigheid en verdeeldheid onder de Christenen. Men moet echter erkennen dat op mariaal niveau de oecumenische dialoog tegenwoordig zijn vruchten aan het afwerpen is.