De Kerk biedt het Eucharistisch offer aan voor de overledenen niet alleen bij gelegenheid van de viering van een uitvaart, maar ook op de derde, zevende en dertigste dag, evenals op de verjaardag van de dood: de viering van de Mis voor de zielen van de eigen overledenen is de christelijke manier om de gemeenschap in de Heer te gedenken en te verlengen met al wie de drempel van de dood hebben overschreden. Op 2 november biedt de Kerk vervolgens bij herhaling het heilig offer aan voor alle overledene gelovigen, voor wie ook het getijdengebed een vering heeft.

Geen dag laat de Kerk bij de viering van zowel de Eucharistie als van de vespers na haar smeekbede te doen opstijgen, opdat de Heer ’de dienaars en dienaressen die vóór ons zijn heengegaan, gemerkt met het teken van het geloof en ... allen die in Christus zijn ontslapen ... de vreugde, het licht en de vrede’ MISSALE ROMANUM, Prex eucharistica I, Commemoratio pro defunctis. geeft.

Het is derhalve belangrijk het aanvoelen van de gelovigen op te voeden in het licht van de Eucharistieviering, waarbij de Kerk bidt dat alle overleden gelovigen, uit welke tijd en van welke plaats dan ook, opgenomen worden in de heerlijkheid van de Heer. Zij vermijdt zo het gevaar van een bezitterige en particularistische visie op de Mis voor de ’eigen overledene’. Vgl. Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten, Algemeen Statuut van het Romeins Missaal - Editio typica tertio 2002 / emendata 2008, Institutio Generalis Missalis Romani (18 mrt 2002), 355. Over de Mis voor de overledenen De viering van de Mis voor de overledenen is bovendien een gelegenheid voor een catechese over de laatste dingen.

Evenals de liturgie heeft ook de volksvroomheid veel aandacht voor het herdenken van de overledenen en spoort zij ertoe aan voor hen te bidden. In de ’dodenherdenking’ dient de kwestie van de relatie tussen liturgie en volksvroomheid zeer voorzichtig en met pastorale tact benaderd te worden, zowel wat de leerstellige aspecten, als wat de harmonisatie van de liturgische handelingen en oefeningen van godsvrucht betreft.

Het is vóór alles noodzakelijk dat de volksvroomheid verlicht wordt door de beginselen van het christelijk geloof, zoals de Paasbetekenis van de dood van hen die door het doopsel opgenomen zijn in het mysterie van de dood en de verrijzenis van Christus Vgl. Rom. 6, 3-1 , de onsterfelijkheid van de ziel Vgl. Lc. 23, 43 , de gemeenschap van de heiligen, waardoor ’de gemeenschap van hen die hier op aarde op pelgrimstocht zijn, ... met de broeders die in de vrede van Christus ontslapen zijn, geenszins wordt onderbroken, maar veeleer, volgens het bestendig geloof van de Kerk, door de uitwisseling van geestelijke goederen wordt verstevigd’: 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 49 ’ons gebed voor hen kan niet alleen hen helpen, maar ook hun voorspraak voor ons doeltreffend maken’; Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 958 de verrijzenis van het lichaam, de verschijning in heerlijkheid van de Heer, ’die zal komen oordelen de levenden en de doden’, 1e Concilie van Constantinopel, Credo van Nicea - Constantinopel (31 juli 381) MISSALE ROMANUM, Ordo Missae, Symbolum Nicaeno-Constantinopolitanum. de beloning overeenkomstig de werken van ieder; en het eeuwig leven.

in de gebruiken en tradities van sommige volken met betrekking tot de ’dodencultus’ komen elementen naar voren die diep geworteld zijn in de cultuur en in bijzondere antropologische opvattingen die vaak uitdrukking geven aan het verlangen de familiaire en sociale banden met de overledenen te verlengen. Bij het onderzoeken en beoordelen van dergelijke gebruiken zal men behoedzaam te werk moeten gaan. Men zal daarbij vermijden ze haastig af te doen als resten van heidendom, tenzij ze in aperte tegenstelling zijn met het Evangelie.