Als hulp om het voorafgaande te vertalen in concreet pastoraal handelen worden enkele richtlijnen geboden omtrent het noodzakelijk verband tussen volksvroomheid en liturgie met het oog op een harmonisch en vruchtbaar pastoraal handelen. Het vermelden van de meest verbreide oefeningen en praktijken van godsvrucht heeft niet de pretentie uitputtend te zijn, noch iedere individuele manifestatie van plaatselijke aard erbij te betrekken. Men vindt hier en daar aanwijzingen betreffende de liturgische pastoraal, gegeven de overeenkomst in materie bij sectoren waarvan de grenzen niet strikt af te bakenen zijn. De uiteenzetting is onderverdeeld in vijf hoofdstukken:

• hoofdstuk IV over het liturgisch jaar, bezien vanuit het standpunt van een wenselijke afstemming van de vieringen ervan op de uitingen van volksvroomheid;
• hoofdstuk V over de verering voor de heilige Moeder van de Heer, die een bijzondere plaats inneemt zowel in de heilige liturgie als in de volksvroomheid;
• hoofdstuk VI over de verering van de heiligen en de zaligen, welke ook een grote plaats inneemt in de liturgie en de devotie van de gelovigen;
• hoofdstuk VII over het gebed en de werken ten behoeve van de overledenen, iets wat veelvuldig terugkeert in de verschillende uitingen van het cultische leven van de Kerk;
• hoofdstuk VIII over heiligdommen en bedevaarten, belangrijke plaatsen en karakteristieke uitingen van de volksvroomheid, die niet weinig gevolgen van liturgische aard hebben.

Ook al verwijst de tekst naar zeer verschillende situaties en naar oefeningen van godsvrucht van uiteenlopende aard en uiteenlopend karakter, toch worden in de tekst bij het formuleren van de voorstellen voortdurend enkele fundamentele uitgangspunten gerespecteerd: nl. de voorrang van de liturgie boven ander cultische uitingen, Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 7.13 de waardigheid en de legitimiteit van de volksvroomheid, zie hierboven nrs. 61-64 de pastorale noodzaak om zowel iedere vorm van tegenstelling tussen liturgie en volksvroomheid te vermijden, als de uitingen ervan niet te verwarren door hybride vieringen mogelijk te maken. zie hierboven nr.74