Ziedaar de bron van die talloze onheilen, die sedert lang de wereld teisteren en Ons met aandrang de hulp doen inroepen van Hem, die alleen in staat is ze af te wenden. Wie is dit, zo niet Jezus Christus, de enige Zoon van God! „Want onder de hemel is geen andere Naam aan de mensen gegeven, waardoor zij zalig moeten worden" (Hand. 4, 12). Tot Hem dus moeten wij onze toevlucht nemen, tot Hem, die is „de Weg, de Waarheid en het Leven". Men is verdwaald, men kere dus op de goede weg terug. Duisternis heeft de geesten omhuld; men spanne zich in om het leven te veroveren. Eerst dan zullen vele wonden kunnen genezen, eerst dan zal het recht zijn vroegere kracht herkrijgen, zal de heerlijkheid van de vrede hersteld en zal het wapen ontvallen aan de hand, die het opnam, als alle mensen de heerschappij van Christus zullen erkennen, zich blijde hieraan onderwerpen „en iedere tong zal belijden tot glorie van God den Vader, dat Jezus Christus de Heer is". (Fil. 2, 11).

Toen de Kerk in de eerste tijden van haar bestaan onder het juk van de Caesars zuchtte, verscheen hoog aan de hemel het kruis aan een jeugdige keizer, voorteken zowel als oorzaak van de komende schitterende overwinning. En zie, ook nu vertoont zich aan ons oog een nieuw gelukvoorspellend en goddelijk teken: het Allerheiligst Hart van Jezus, waarboven een kruis in felle schittering van vlammen. Op dit Hart moet alle hoop gevestigd en hiervan het heil der mensen afgebeden en verwacht worden.