15 augustus 1997
De wolk en het licht. Deze twee symbolen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden bij de manifestaties van de Heilige Geest. Vanaf de verschillende theofanieën in het Oude Testament openbaart de wolk, die nu eens donker, dan weer lichtend is, een levende en reddende God en zij verhult daarbij het transcendente karakter van zijn heerlijkheid: in het geval van Mozes op de berg Sinaï, Vgl. Ex. 24, 15-18 aan die in de tent van de samenkomst Vgl. Ex. 33, 9-10 en gedurende de tocht door de woestijn Vgl. Ex. 40, 36-38 Vgl. 1 Kor. 10, 1-2 , evenals in het geval van Salomo bij de inwijding van de tempel Vgl. 1 Kon. 8, 10-12 . In de Heilige Geest brengt Christus de totale vervulling van deze voorafbeeldingen. Hij is het die over de maagd Maria komt en haar "overschaduwt", opdat zij Jezus ontvangt en ter wereld brengt Vgl. Lc. 1, 35 . Op de berg van de gedaanteverandering komt de Heilige Geest in een wolk, die "een schaduw werpt" over Jezus, Mozes, Elia, Petrus, Jakobus en Johannes, en "uit de wolk klinkt een stem die spreekt: 'Dit is mijn Zoon, de Uitverkorene, luistert naar Hem'" (Lc. 9, 34-35). Tenslotte is het dezelfde wolk die "Jezus onttrekt aan de ogen" van de leerlingen op de dag van de hemelvaart Vgl. Hand. 1, 9 en die Hem als Mensenzoon zal openbaren in zijn heerlijkheid op de dag dat Hij komt Vgl. Lc. 21, 27 .