Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De woordenschat van het smeekgebed in het Nieuwe Testament is rijk aan nuances: smekend vragen, aandringen op, met aandrang inroepen, aanroepen, roepen, schreeuwen en zelfs "strijden in het gebed". Vgl. Rom. 15, 30 Vgl. Kol. 4, 12 Omdat de smeekbede de meest spontane vorm van het smeekgebed is, is dit ook de meest gebruikelijke. Door het smeekgebed drukken wij uit dat wij beseffen in relatie tot God te staan: geschapen als we zijn, zijn wij niet onze eigen oorsprong, noch de baas over onze tegenslagen, noch zelf onze uiteindelijke bestemming; maar evengoed weten wij als Christenen dat wij, zondaars als we zijn, ons afwenden van onze Vader. De smeekbede is reeds een terugkeer naar de Vader.

Het Nieuwe Testament bevat nauwelijks klaagliederen, die in het Oude Testament wel vaak voorkomen. Voortaan wordt het smeekgebed van de Kerk in de verrezen Christus gedragen door de hoop, ook al zijn we nog in afwachting en moeten we ons nog elke dag bekeren. Het christelijke smeekgebed vloeit voort uit een andere diepte; Paulus noemt die de verzuchting: het is de verzuchting van de schepping die "barensweeën lijdt" (Rom. 8, 22), evengoed onze verzuchting "zolang wij nog wachten op de verlossing van ons lichaam; in deze hoop zijn wij gered" (Rom. 8, 23-24), en tenslotte de "onuitsprekelijke verzuchtingen" van de Heilige Geest zelf, die "onze zwakheid te hulp komt; want wij weten niet eens hoe wij behoren te bidden" (Rom. 8, 26).

Het gebed om vergeving is de eerste beweging van het smeekgebed. Vgl. Lc. 18, 13. vgl. de tollenaar "Wees mij, zondaar, genadig" Het is de noodzakelijke voorwaarde voor een juist en zuiver gebed. De vertrouwvolle nederigheid plaatst ons weer in het licht van de gemeenschap met de Vader en zijn Zoon Jezus Christus, alsmede in de gemeenschap met elkaar: Vgl. 1 Joh 1, 7-2,2 dan "krijgen wij van Hem alles wat wij vragen" (1 Joh. 3, 22). Het gebed om vergeving gaat noodzakelijkerwijze vooraf aan de viering van de Eucharistie èn aan het persoonlijke gebed.

Het christelijke smeekgebed heeft als centraal thema het verlangen naar en het zoeken van het koninkrijk dat komen zal, in overeenstemming met het onderricht van Jezus. Vgl. Mt. 6, 10.33 Vgl. Lc. 11, 2.13 Er is een rangorde in het smeekgebed: eerst het koninklijk, vervolgens wat nodig is om het te ontvangen en om mee te werken aan de komst ervan. Deze medewerking aan de zending van Christus en van de Heilige Geest, die thans de zending is van de kerk, is het voorwerp van het gebed van de apostolische gemeenschap. Vgl. Hand. 6, 6 Vgl. Hand. 13, 3 Het gebed van Paulus, apostel bij uitstek, laat zien hoe de goddelijke zorg voor alle kerken het christelijke gebed moet bezielen. Vgl. Rom. 10, 1 Vgl. Ef. 1, 16-23 Vgl. Fil. 1, 9-11 Vgl. Kol. 1, 3-6 Vgl. Kol. 4, 3-4.12 Door het gebed werkt elke gedoopte aan de komst van het koninkrijk.

Wanneer men aldus deelachtig wordt aan Gods heilsliefde, begrijpt men dat elke nood voorwerp kan worden van het smeekgebed. Christus, die alles op zich genomen heeft om alles te verlossen, wordt verheerlijkt door de smeekbeden die wij in zijn Naam aanbieden aan de Vader. Vgl. Joh. 14, 13 In die stellige zekerheid sporen Jakobus Vgl. Jak. 1, 5-8 en Paulus ons aan om bij elke gelegenheid te bidden. Vgl. Ef. 5, 20 Vgl. Fil. 4, 6-7 Vgl. Kol. 3, 16-17 Vgl. 1 Tess. 5, 17-18