Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

In het Evangelie volgens Lucas wordt speciaal aandacht besteed aan de rol van de Heilige Geest en aan de betekenis van het gebed in het dienstwerk van Christus. Jezus bidt precies vóór de beslissende ogenblikken van zijn zending: voordat de Vader getuigenis van Hem aflegt bij zijn Doopsel Vgl. Lc. 3, 21 en bij zijn gedaanteverandering, Vgl. Lc. 9, 28 en voordat Hij door zijn lijden het liefdesplan van zijn Vader vervult. Vgl. Lc. 22, 41-44 Hij bidt ook vóór die beslissende ogenblikken die zullen uitlopen op de keuze en de roeping van de zending van de apostelen: precies vóór de keuze en de roeping van de twaalf Vgl. Lc. 6, 12 en voordat Petrus Hem erkent als "de Gezalfde van God". Vgl. Lc. 9, 18-20 en Hij bidt dat de leider van de apostelen niet verzaakt in de beproeving. Vgl. Lc. 22, 32 In zijn gebed op de momenten vóór de heilsgebeurtenissen die de Vader Hem vraagt te vervullen, legt Jezus, in alle nederigheid en vol vertrouwen, zijn menselijke wil in handen van de liefdevolle wil van de Vader.

Het begin Vgl. Lc. 3, 23 van het openbare leven van Jezus is zijn doopsel door Johannes in de Jordaan. Vgl. Hand. 1, 22 Johannes verkondigde "een doopsel van bekering tot vergeving van de zonden" (Lc. 3, 3). Een menigte zondaars, tollenaars en soldaten, Vgl. Lc. 3, 10-14 Farizeeën, Sadduceeën Vgl. Mt. 3, 7 en ontuchtige vrouwen Vgl. Mt. 21, 32 komt zich door hem laten dopen. "Dan verschijnt Jezus". De Doper aarzelt, maar Jezus dringt aan: Hij ontvangt het doopsel. Dan komt de heilige Geest in de gedaante van een duif over Jezus en een stem uit de hemel verkondigt: "Dit is mijn welbeminde Zoon" Vgl. Mt. 3, 13-17 . Dit is de openbaring ("Epifanie") van Jezus als Messias van Israël en Zoon van God.

Vanaf de dag dat Petrus heeft beleden dat Jezus de Christus is, de Zoon van de levende God, de Meester, "begon Hij zijn leerlingen duidelijk te maken dat Hij naar Jeruzalem moest gaan, dat Hij daar veel zou moeten lijden (...) en dat Hij na ter dood gebracht te zijn op de derde dag zou verrijzen" (Mt. 16, 21). Petrus wijst deze aankondiging af, Vgl. Mt. 16, 22-23 de anderen begrijpen ze evenmin. Vgl. Mt. 17, 23 Vgl. Lc. 9, 45 Het is in deze context dat de mysterieuze episode plaatsvindt van de gedaanteverandering van Jezus, Vgl. Mt. 17, 1-8. par. Vgl. 2 Pt. 1, 16-18 boven op een hoge berg, voor de ogen van drie door Hem gekozen getuigen: Petrus, Jakobus en Johannes. Het gelaat en de kleding van Jezus worden stralend wit, Mozes en Elia verschijnen, en zij "spreken tot Hem over zijn heengaan, dat Hij in Jeruzalem zou voltrekken" (Lc. 9, 31). Een wolk omhult hen en een stem uit de hemel zegt: "Dit is mijn Zoon, de Uitverkorene, luistert naar Hem" (Lc. 9, 35).

De beker van het Nieuwe Verbond waarop Jezus bij het laatste avondmaal vooruitgelopen is door zichzelf aan te bieden Vgl. Lc. 22, 20 , ontvangt Hij vervolgens uit handen van de Vader in zijn doodsangst in Getsemane Vgl. Mt. 26, 42 door "gehoorzaam te worden tot de dood" (Fil. 2, 8). Vgl. Heb. 5, 7-8 Jezus bidt: "Mijn Vader, als het mogelijk is, laat deze beker Mij voorbijgaan..." (Mt. 26, 39). Hij drukt zo de afschuw uit die de dood betekent voor zijn menselijke natuur. Zijn menselijke natuur is immers, evenals de onze, bestemd voor het eeuwige leven; bovendien was zij, anders dan de onze, volkomen vrij van de zonde Vgl. Heb. 4, 15 die de dood veroorzaakt Vgl. Rom. 5, 12 ; maar bovenal is de menselijke natuur van Jezus opgenomen in de goddelijke persoon van de "leidsman ten leven" (Hand. 3, 15), van de "levende". Vgl. Openb. 1, 17 Vgl. Joh. 1, 4 Vgl. Joh. 5, 26 Door met zijn menselijke wil ermee in te stemmen dat de wil van de Vader geschiede Vgl. Mt. 26, 42 , aanvaardt Hij zijn verlossende dood om in zijn eigen lichaam onze zonden op het kruishout te dragen" (1 Pt. 2, 24).

Jezus is de Gezondene van de Vader, Vanaf het begin van zijn dienstwerk riep Hij "tot zich die Hij zelf wilde. Hij stelde er twaalf aan om Hem te vergezellen en door Hem uitgezonden te worden om te prediken" (Mc. 3, 13-14), Vanaf dan zullen zij zijn "gezondenen" zijn (hetgeen de betekenis is van het Griekse apostoloi), In hen wordt zijn eigen zending voortgezet, "Zoals de Vader Mij zendt, zo zend Ik u" (Joh. 20, 21). Vgl. Joh. 13, 20 Vgl. Joh. 17, 18 Hun ambt is dus de voortzetting van zijn eigen zending: "Wie u opneemt, neemt Mij op", zegt Hij tot de Twaalf (Mt. 10, 40). Vgl. Lc. 10, 16

Als Petrus het transcendente karakter van de goddelijke afstamming van Jezus de Messias heeft kunnen herkennen, dan komt dat omdat deze laatste dat duidelijk te verstaan heeft gegeven. Voor het sanhedrin heeft Jezus op de vraag van zijn aanklagers "Gij zijt dus de Zoon van God?" geantwoord: "Gij hebt het gezegd, dat ben ik" (Lc. 22, 70). Vgl. Mt. 26, 64 Vgl. Mc. 14, 61 Lang tevoren heeft Hij zichzelf al aangeduid als "de Zoon" die de Vader kent, Vgl. Mt. 11, 27 Vgl. Mt. 21, 37-38 als iemand die zich onderscheidt van de "dienaren" die God tevoren aan zijn volk gestuurd heeft, Vgl. Mt. 21, 34-36 en als boven de engelen zelf verheven. Vgl. Mt. 24, 36 Hij heeft een onderscheid gemaakt tussen zijn afstamming en die van zijn leerlingen door nooit te zeggen "Onze Vader" Vgl. Mt. 5, 48 Vgl. Mt. 6, 8 Vgl. Mt. 7, 21 Vgl. Lc. 11, 13 behalve om hun op te dragen: "Gij moet daarom zo bidden: Onze Vader" (Mt. 6, 9); en Hij heeft dit onderscheid onderstreept: "Mijn Vader en uw Vader" (Joh. 20, 17).