15 augustus 1997
Afgezien van de sacramentele liturgie en de sacramentalia moet de catechese ook rekening houden met de uitingen van volksdevotie en volksreligiositeit. In alle tijden heeft de godsdienstzin van het christenvolk haar uitdrukking gevonden in allerlei godvruchtige praktijken die het sacramentele leven van de Kerk begeleiden, zoals de verering van relieken, het bezoek aan heiligdommen, bedevaarten, processies, de kruisweg, religieuze dansen, de rozenkrans, en medailles. Vgl. 2e Concilie van Nicea, 7e Zitting - De definitie aangaande heilige afbeeldingen, Sessio VII - Definitio de sacris imaginibus (13 okt 787), 1.3 Vgl. Concilie van Trente, 25e Zitting - Decreet over de verering van relikwieën van heiligen en over de afbeeldingen van heiligen, Sessio XXV - De invocatione, veneratione et reliquiis Sanctorum et sacris imaginibus (3 dec 1563), 2
De catechese aan kinderen, jongeren en volwassenen heeft tot doel dat het woord van God overwogen wordt in het persoonlijke gebed, dat het actuele betekenis krijgt in het liturgische gebed en dat het te allen tijde innerlijk wordt beleefd, opdat het zijn vruchten draagt in een nieuw leven. De catechese is ook het moment van oordeelsvorming en opvoeding waar het gaat om de volksvroomheid. Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Catechese geven in onze tijd, Catechesi Tradendae (16 okt 1979), 54 Het van buiten leren van de fundamentele gebeden biedt een onontbeerlijke steun voor het gebedsleven, maar het is belangrijk om de juiste zin ervan te proeven. Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Catechese geven in onze tijd, Catechesi Tradendae (16 okt 1979), 55
Het gebed van de Kerk vereert en huldigt het hart van Jezus en acht het hoog, zoals het ook zijn allerheiligste Naam aanroept. Het aanbidt het mensgeworden Woord en zijn hart, dat zich, uit liefde voor de mensen, heeft laten doorboren door onze zonden. Het christelijke gebed volgt graag de kruisweg in de voetsporen van de Heiland. De staties vanaf het praetorium tot aan Golgotha en tot aan het graf markeren de laatste gang van Jezus, die door zijn heilige kruis de wereld heeft verlost.
In het Westen heeft de middeleeuwse vroomheid het gebed van de rozenkrans tot ontwikkeling gebracht, als vervanging van het getijdengebed voor het volk. In het Oosten zijn de "Akathistos" en de "Paraclisis", die de vorm hebben van een litanie, dichter bij het gezongen officie van de byzantijnse kerken gebleven; in de tradities van de Armeense, de Koptische en de Syrische kerk heeft men de voorkeur gegeven aan de hymnen en de volkszangen ter ere van de Moeder van God. Maar of we nu te maken hebben met het Wees gegroet, met de "theotokia" of met de hymnen van de heilige Ephraim of van de heilige Gregorius van Narek, de traditie van het gebed is hier fundamenteel dezelfde.
