Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

"Gezegend is God, de Vader van onze Heer Jezus Christus, die ons in de hemelen in Christus heeft gezegend met elke geestelijke zegen. In Hem heeft Hij ons uitverkoren vóór de grondlegging der wereld, om heilig en vlekkeloos te zijn voor zijn aangezicht. In liefde heeft Hij ons voorbestemd zijn kinderen te worden door Jezus Christus, naar het welbehagen van zijn wil, tot lof van de heerlijkheid van zijn genade. Hiermee heeft Hij ons begiftigd in de Geliefde" (Ef. 1, 3-6).

Zegenen is een goddelijke handeling die leven schenkt en ontspringt bij de Vader. Zijn zegen is tegelijk woord en gave (bene-dictio, eu-logia). Toegepast op de mens betekent deze term aanbidding van en teruggave aan zijn Schepper onder dankzegging.

Vanaf het begin tot aan het einde van de tijden is het hele werk van God zegening. Vanaf het liturgisch-dichterlijk werk over de eerste schepping tot aan de lofzangen van het hemelse Jeruzalem, verkondigen de geïnspireerd auteurs het heilsplan als een immense goddelijke zegening.

Vanaf het begin zegent God de levende wezens, in het bijzonder de man en de vrouw. Het verbond met Noach en met alle bezielde wezens vernieuwt deze zegen die vruchtbaar maakt, ondanks de zonde van de mens, waardoor de grond "vervloekt" is. Maar pas vanaf Abraham wordt de mensengeschiedenis, die naar de dood leidde, van de goddelijke zegen doordrongen, zodat ze weer kan opstijgen tot het leven, tot haar bron: door het geloof van Abraham, "de vader van de gelovigen" die de zegen ontvangt, wordt de heilsgeschiedenis ingeluid.

De goddelijke zegeningen manifesteren zich in verbazingwekkende en heilzame gebeurtenissen: de geboorte van Isaak, de uittocht uit Egypte (Pasen en Exodus), de gave van het beloofde land, de uitverkiezing van David, de aanwezigheid van God in de tempel, de louterende ballingschap en de terugkeer van een "kleine Rest". De wet, de profeten en de psalmen, die de liturgie van het uitverkoren volk vormen, brengen de goddelijke zegeningen niet alleen in herinnering, zij zijn er tevens het antwoord op door lofprijzing en dankzegging.

In de liturgie van de kerk wordt de goddelijke zegening ten volle geopenbaard en meegedeeld: de Vader wordt erkend en aanbeden als bron en einddoel van alle zegeningen van de schepping en van het heil; in zijn Woord, dat voor ons is vlees geworden, gestorven en verrezen is, overstelpt Hij ons met zijn zegeningen; en door Hem stort Hij in onze harten de Gave uit die alle gaven bevat: de heilige Geest.

Men begrijpt nu ook de dubbele dimensie van de christelijke liturgie als een gelovig en liefdevol antwoord op "de geestelijke zegeningen" waarmee de Vader ons begunstigt. Enerzijds zegent de Kerk, verenigd met haar Heer en "vervuld van de heilige Geest" (Lc. 10, 21), de Vader "voor zijn onuitsprekelijke Gave" (2 Kor. 9, 15) door middel van aanbidding, lofprijzing en dankzegging. Anderzijds, en tot aan de voleinding van Gods plan, houdt de kerk niet op de Vader "de offerande van zijn eigen gaven" te schenken en Hem te smeken zijn heilige Geest te zenden over deze offerande, over haarzelf, over de gelovigen en over de hele wereld, opdat door de gemeenschap met de dood en verrijzenis van Christus-Priester en door de kracht van de Geest deze goddelijke zegeningen vruchten ten leven mogen dragen "tot lof van de heerlijkheid van zijn genade" (Ef. 1, 6).

"Gezeten aan de rechterhand van de Vader" stort Christus zijn Geest uit in zijn lichaam dat de Kerk is. Hij handelt voortaan door de sacramenten, die door Hem werden ingesteld om zijn genade mee te delen. Sacramenten zijn zintuiglijke tekenen (woorden en handelingen), die toegankelijk zijn voor mensen van deze tijd. Zij verwezenlijken op werkzame wijze de genade die zij betekenen krachtens het handelen van Christus en de macht van de heilige Geest.

In de liturgie van de Kerk maakt Christus op de eerste plaats zijn Paasmysterie kenbaar en verwezenlijkt Hij het. Tijdens zijn aardse leven kondigde Jezus door zijn onderricht het paasmysterie aan en liep er door zijn daden op vooruit. Wanneer zijn uur gekomen is, Vgl. Joh. 13, 1 Vgl. Joh. 17, 1 beleeft Hij de enige historische gebeurtenis die niet voorbijgaat: Jezus sterft, wordt begraven, verrijst uit de doden en zit aan de rechterhand van de Vader "eens voor al" (Rom. 6, 10)(Heb. 7, 27)(Heb. 9, 12). Het gaat om een reële gebeurtenis die zich voltrokken heeft in onze geschiedenis, maar die uniek is: alle andere gebeurtenissen van de geschiedenis hebben eenmaal plaats en gaan dan voorbij', opgeslokt door het verleden. Het Paasmysterie van Christus daarentegen kan niet slechts een onderdeel zijn van het verleden, omdat Christus door zijn dood de dood vernietigd heeft, en omdat alles wat Christus is en alles wat Hij voor de mensen gedaan en geleden heeft, deel uitmaakt van de goddelijke eeuwigheid en dus alle tijden overkoepelt en in alle tijden tegenwoordig gesteld wordt. De gebeurtenis van het kruis en van de verrijzenis blijft, en trekt alles naar het Leven toe.

"Zoals Christus gezonden is door de Vader, zo heeft ook Hij de apostelen gezonden, vervuld van de heilige Geest. Zij moesten het Evangelie prediken aan ieder schepsel en verkondigen dat de Zoon van God door zijn dood en verrijzenis ons bevrijd heeft uit de macht van de satan en uit de dood, en ons heeft overgebracht naar het koninkrijk van de Vader. Maar ook moesten zij het heilswerk dat zij verkondigden, voltrekken in het offer en de Sacramenten die het middelpunt zijn van heel het liturgisch leven". 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 6. vert. Getijdenboek Lect. II,3,17